నూతన గృహ ప్రాప్తిరస్తు....

2000 సంవత్సరం మొదలుకొని 2005 వరకూ బిజినెస్ వీసా మీద ఐదుసార్లు అమెరికా ప్రయాణాలు చేసినా  2005 వరకూ H1 మీద రావడానికి ధైర్యం సరిపోలేదు. కారణం 2000 వ సంవత్సరం మొదటి సారి లాస్ ఏంజలస్ కు బిజినెస్ వీసా మీద వచ్చినప్పుడు కొంతమంది H1 స్నేహితుల కష్టాలు దగ్గరిగా ఓ ఆరునెలలు చూశాను. అప్పటికే  నాకు పెళ్ళై వుండటం, మొదటి పాప పుట్టి రెండేళ్ళు కూడా పూర్తవని కారణంగా భారతదేశంలో వున్న స్థిరమైన ఉద్యోగాన్ని ఒదులుకొని ఇక్కడికి వచ్చి ఇన్ని కష్టాలు పెళ్ళాం బిడ్డలతో అనుభవించడం అవసరమా అని అనిపించింది. దానితో 2001 లో మా బావమరిది ద్వారా వచ్చిన H1 ని కూడా వదులుకొని ఇండియాలోనే ఉద్యోగం చేసుకుంటు కాలం గడిపాను. కానీ 2005 వచ్చేసరికి నా దృక్పధం కొంతమారింది. ఆ సమయంలో దరిదాపు ఓ సంవత్సరం పాటు రెండు విడతలగా అమెరికా లో బిజినెస్ వీసా మీద గడిపాను. అమెరికా విద్యా విధానం, పిల్లల సంపూర్ణ వ్యక్తిత్వ వికాశం, విశాల దృక్పధాలను అలవరచుకోవడానికి కావలసిన వాతావరణం మొదలైన అంశాలు నన్ను ఆకర్షించినవి. అప్పటికి రెండవ పాప కూడా పుట్టి ఇద్దరూ ప్రాధమిక విద్యాభ్యాస స్థాయిలో వున్నారు. అవును మరి ఇండియాలో మూడేళ్ళు నిండగనే స్కూల్ లో వేస్తాము కదా! వారికి మంచి భవిష్యత్తును అందించాలనే తలంపుతో నాకు తెలిసిన స్నేహితుని ద్వారా ఓ H1 కు అప్లై చేశాను. ఆ తరువాత 2005 నవంబరు నాటికి తిరిగి హైదరాబాదు వెళ్ళిపోయాను. అప్పటికి H1 lottery system లేదు. నాకు తెలిసి first come first serve వుండేది. కానీ వాళ్ళు సమయంలోపు అప్లై చేయకపోవడంతో ఆ సంవత్సరం రాలేదు. తిరిగి 2006 లో అప్లై చేశారు.

అనుకున్నట్లుగానే 2006 చివరిలో నాకు H1 approve ఐనట్టు మైల్ వచ్చింది. H1 papers అన్నీ నాచేతికి రావడానికి 2007 జనవరి మాసమైంది.ఈ మధ్యలో ఓ పెద్ద ప్రహసనం. ఆ సమయంలో నా ఉద్యోగం చెన్నై లో వుండేది. కానీ నా క్లైంట్ అమెరికా లో వుండటంతో నేను సంవత్సరంలో ఓ మూడు నాలుగు సార్లు చెన్నై వెళ్ళి అందరికీ హాయ్ చెప్పి వచ్చి హైదరాబాదు లో ఇంటి నుంచే పని చేస్తుండేవాడిని. అలా చెన్నైకి వెళ్ళి పని ముగించుకొని తిరిగి జనవరి 8 2006 లో చెన్నై నుంచి కాచిగూడ ఎక్స్ ప్రెస్ కు హైదరాబాదు వస్తున్నాను. పగలంతా బాగా పని చేసి వుండటం వల్ల ఆదమరచి నిద్ర పోయాను. కాచిగూడ వస్తుందనగా లేచి చూసుకుంటే నా సర్టిఫికేట్లు/పాస్పోర్ట్లు వున్న బ్రీఫ్ కేసు కనిపించలేదు. హత విధీ !!! :(. ఇలా రైలులో వస్తువులు పోగొట్టుకోవడం ఇది రెండవసారి. మొదటి సారి బూట్లతోనే ఆగిపోయింది. కానీ ఈ సారి నా జీవితానికి అతిముఖ్యమైన డాక్యుమెంట్లు పోయాయి.ఆ తరువాత వాటిని తిరిగి ఎలా సంపాదించుకొన్నానో అదొక పెద్ద చరిత్ర. మరొక సారి ఎప్పుడైనా వ్రాస్తాను.

అలా వచ్చిన H1 ని సద్వినియోగ పరచుకొందామని ఫిబ్రవరి 2007 లో చన్నై కౌన్సిలేట్ లో అపాయింట్మెంట్ తీసుకొన్నాను. మేము ఒకటే నిర్ణయించుకొన్నాము. కుటుంబమంతా కలిసి కౌన్సిలేట్ కు వెళదాము. వీసా ఇస్తే అందరికీ ఒకేసారి ఇస్తాడు. అలా కాకుండా మనలో ఏఒక్కరికి రిజెక్ట్ ఐనా H1 కు మంగళం పాడుదామని అనుకొన్నాము. అనుకున్న విధంగానే అందరమూ ఒకేసారి వీసా కు వెళ్ళడం అందరికీ వీసా ఇవ్వడం జరిగిపోయింది. ఆ రోజు, మరసరోజు అందరికీ చెన్నై, మహాబలిపురం చూపించి తిరుగు ప్రయాణంలో మా గ్రామం గాంధీ నగర్ కు వెళ్ళి హైదరాబాదు వచ్చాము. అలా ఏప్రిల్ నాల్గవ తేదీ 2007 వ సంవత్సరం అమెరికాలో దిగి ఏప్రిల్ రెండవ వారంలో H1 మీద ఉద్యోగం ప్రారంభించాను. ఏప్రిల్ లోనే కుటుంబాన్ని తీసుకురావడానికి వీలుగా ఒక సింగిల్ బెడ్ రూమ్ అపార్ట్మెంట్ తీసుకొన్నాను. 2007 మే రెండవవారంలో ఫ్యామిలీ వచ్చినాతో చేరింది.

ఇక అక్కడినుంచి అమెరికా స్థిరనివాస ప్రయాణం మొదలు. అలా 2007 వ సంవత్సరం నుంచి 2019 మే నెల వరకూ అద్దె ఇళ్ళలో జీవనం కొనసాగింది. ఆ పన్నెండు సంవత్సరాలలో ఎన్నో ఇళ్ళు మారాము అనుకొనేరు. దశాబ్దకాలం పైగా మేము మారింది రెండే రెండు ఇళ్ళు. మొదటి ఇల్లు అద్దె పెంచాడని కోపంతో మారాము. నాకోపానికి కారణం మేము అప్పటికే అక్కడ నివాసం ఏర్పరచుకొని సంవత్సరకాలంగా వున్నా వాడు క్రొత్తగా అద్దెకు వచ్చే వారికి మాకన్నా తక్కువ అద్దెకు ఇచ్చి మాకేమో అద్దె పెంచాడు. ఓ ఇంతలేసి ఇల్లు ఎక్కడా దొరకదా అని కోపంగా ఇల్లు మారాము. ఇల్లు మారిన తరువాతి ఇంటిలో దశాబ్ద కాలంగా వున్నాము. I still miss the second house.

ఈ పన్నేండళ్ళలో చాలామంది మమ్మల్ని ఇల్లు ఎప్పుడు కొంటారు? నూతన గృహ ప్రాప్తిరస్తు! అని ప్రశ్నించడమూ దీవించడమూ జరిగింది. ఈ మధ్య వచ్చే H1 వాళ్ళైతే ఉద్యోగం రావడమే ఆలస్యం ఇల్లు కొనేస్తున్నారు. వాళ్ళ ధైర్యానికి మెచ్చుకోవాలి. ఏమైనా అంటే అది ఇన్వెస్ట్మెంట్ అంటారు. కానీ నేను H1 మీద, గ్రీన్ కార్డ్ మీద ఆ రిస్క్ చెయ్యదలచుకోలేదు.కారణం ఇక్కడ వుంటామో లేదో తెలియదు.అలాగే పిల్లల స్కూల్స్ కూడా మార్చడం ఇష్టంలేక పోయింది. H1 మీదైతే ఇల్లు కొనడం మరీ రిస్క్ అనిపిస్తుంది నాకు. నా కెందుకో నాన్ ఇమ్మిగ్రెంట్ వీసా (H1) అనేది తుమ్మితే ఊడే ముక్కెర లా అనిపిస్తుంది. అది నా అభిప్రాయమే కావచ్చు కానీ H1 మీద ఇల్లు కొంటే మానసిక ఒత్తిడి తట్టుకోవడం కష్టమనిపిస్తుంది నాకు. అలా పన్నెండేళ్ళు గడిపిన తరువాత పోయిన సంవత్సరం మే 9 వ తేదీ అమెరికాలో ఒక ఇంటివాడినయ్యాను.

ఎవరి సొంత గృహం వాళ్ళకు అపురూపం. చిన్నదైనా, ఓ మోస్తరుదైనా, పెద్దదైనా,రాజభవనమైనా ఎవరి శక్తికొలది వారు కొనుక్కుంటారు. అది ఎంత చిన్న గృహమైనా ఎవరి ఇల్లు వారికి అపురూపం. అలాగే నా ఇల్లు నాకు అపురూపం :-)

జీవిత సోపానాలు - 4

ఏంటి ఇక్కడ కూర్చున్నావు.ఇది రిజర్వేషన్ బోగీ.ఇక్కడ కూర్చోకూడదు.ప్రక్క స్టేషన్ లో దిగి జనరల్ బోగీలోకి వెళ్ళమన్నాడు. నేను నా టికెట్ చూపించి ఎక్కడైనా బెర్త్ ఖాళీగా వుంటే ఇవ్వమని అడిగాను. బెర్త్ లు ఖాళీ వుంటే స్టేషన్ లోనే నీకు రిజర్వేషన్ దొరికేదిగా? చూద్దాంలే అని ముందుకెళ్ళిపోయాడు. "హమ్మయ్య ఇక ఇక్కడ కూర్చోడానికి ఇబ్బందిలేదని" అనుకుంటూ మళ్ళీ సూట్కేసు ఆసనంగా చేసుకున్నాను.

అరగంట గడిచింది. టికెట్ కలెక్టర్ మళ్ళీ కనబడ్డాడు. ఇప్పుడు ఇతన్ని వదిలితే నా సంగతి మర్చిపోయి వేరే ఎవరికైనా బెర్త్ ఇచ్చేస్తాడేమోనని భయం. మళ్ళీ కదిలించాను. ఇక్కడే వుండు నేను మళ్ళీ వస్తానని ముందుకు వెళ్ళాడు.నేను ఆత్రుతగా ఎదురుచూస్తుండగానే వచ్చి డెభ్భైఐదు రూపాయిలిమ్మన్నాడు.సార్ అంతలేదని బ్రతిమాలుకుంటే తుదకు అరవై రూపాయలకు బేరం కుదిరింది. ముప్పై రూపాయలు బెర్త్ ఛార్జ్, ముప్పై రూపాయలు ఆమ్యామ్యా. ఇంతకు ముందు రైలు ప్రయాణాల అనుభవంతో ముప్పైరూపాయల దక్షిణ సర్వసాధారణమైన విషయమౌడంతో పెద్దగా బాధనిపించలేదు.

మొత్తానికి బెర్త్ దొరికింది. వెళ్ళి సూట్కేస్ ను సీటుక్రిందపెట్టి చైన్ తో తాళం వేశాను.ఇలా సూట్కేసు కు చైన్ తో సీటుకు కట్టి తాళం వెయ్యడం విశాఖపట్టణంలో బి.టెక్ చేస్తున్న రోజులనుంచి అలవాటు. విశాఖపట్టణంలో ఇంజనీరింగ్ సీటు వచ్చిన తరువాత చేర్పించడానికి మానాన్న కూడా నాతో వచ్చాడు.ఇంజనీరింగ్ మొదటి సంవత్సరం వర్క్ షాప్ ప్రాక్టికల్స్ కు బూట్లు తప్పని సరి అని సీనియర్స్ చెప్పడంతో మొదటిసారిగా వేక్షన్ బూట్లు జగదాంబ సెంటర్ కు మా నాన్న తో కలిసి వెళ్ళి కొన్నాను. ఆ బూట్లు కొన్నన్ని రోజుల ముచ్చట తీరకుండానే పోయాయి. రేగింగ్ పూర్తైన తరువాత మొదటి సంవత్సర విద్యార్ధులమందరము ఎవరిళ్ళకు వాళ్ళు బయలు దేరాము. అప్పుడు మేము ప్రకాశం జిల్లా వెలిగండ్ల లో వుండే వారిమి.అందుకని నేను బొకారో లో ఒంగోలు కు వస్తున్నాను. బొకారో వైజాగ్ లో సరైన సమయానికొస్తే సాయంత్రం నాలుగు/ఐదు గంటలకు బయలుదేరి ఒంగోలు తెల్లవారి ఝామున చేరుతుంది. అప్పట్లో ఆంధ్రాయూనివర్సిటీ లో చదివే విద్యార్ధులకు సెలవులకు ఇళ్ళకు వెళ్ళటానికి యూనివర్సిటీ వాళ్ళు రైల్వేపాసులు ఇచ్చేవారు. ఆ పాసు తీసుకొని రైల్వేష్టేషను కు వచ్చి రిజర్వేషన్ చేపించుకుంటే చార్జీలో  యాభై శాతం తగ్గించేవారు.ఈ ప్రయాణం ముందుగానే నిర్ణయించినదైనడవటంతో స్నేహితులందరము మా డిపార్ట్మెంట్ కు వెళ్ళి పాస్ తీసుకొని ముందుగానే ఎవరి రైలు కు వాళ్ళం రిజర్వేషన్ చేపించుకున్నాము. ఇంజనీరు గా ఊరికి మొదటి సారి ప్రయాణం.అదో రకమైన ఆత్మస్థైర్యంతో కూడిన ధైర్యం. బూట్లు వేసుకొని ఊర్లో చూపించాలన్న బలమైన కోరిక. ఇలా సాగుతున్న నా ఆలోచనలకు ఆ ప్రయాణంలోనే పెద్ద గండి పడింది. రైలెక్కి కూర్చొని ప్రక్కన వాళ్ళతో కబుర్లలో పడి సూట్కేసుకు తాళం వేసి కాలికున్న బూట్లు విప్పి పై బెర్త్ కావడంతో రాజమండ్రి దాటిన తరువాత నిద్రపోయాను. ఒంగోలు వస్తుందనగా మేల్కొని బాత్రూమ్ కు వెళదామని చూస్తే బూట్లు లేవు.గుండెల్లో రాయి పడింది.వేరే జత చెప్పులు కూడా లేవు.ఒక్కసారిగా ఆ దొంగ మీద ఎక్కడిలేని కోపం. దరిద్రుడా మట్టికొట్టుకు పోతావురా అని తిట్టుకున్నాను. ఆతిట్టు ఆ దొంగ వినుంటే "నేను క్రొత్తగా మట్టికొట్టుకు పోవడానికేముందిలే.బ్రతకడానికి వేరే మార్గంలేక ఈ వృత్తినెంచుకున్నానని ఓ నవ్వు నవ్వుకొనేవాడు." ఒంగూలు లో రైల్ దిగిన తరువాత చెప్పులు లేకుండానే బస్టాండు కు రిక్షాలో వచ్చాను. సమయం తెల్లవారు ఝామున నాలుగై వుంటుందేమో. వస్తూ ఆశ చావక దారిలో ఎక్కడైనా చెప్పులు షాపులుంటాయేమోనని చూశాను.ప్చ్! ఆ సమయంలో షాపులు ఎవరు తీస్తారు? నేను ఒంగోలు నుంచి కనిగిరి వెళ్ళి అక్కడ వేరే బస్సు మారి వెలిగండ్ల వెళ్ళాలి. ఈ లోపు చెప్పుల షాపులు కనిగిరిలోనైనా తెరవకపోతారానన్న ఆశ. ఐదున్నరకు ఒంగోలు లో బస్సెక్కి కనిగిరికి ఎనిమిదిన్నరకు చేరాను.దిగిన వెంటనే మా ఊరికి బస్సు నిలబడి వున్నది.మరో ఆలోచన లేకుండా ఆబస్సెక్కి ఊరికి చేరాను. ఇలా బూట్లు వేసుకొని షో చేద్దామన్న నాకు అసలు కాలికి చెప్పులే లేకుండా ఇల్లు చేరాల్సిన పరిస్థితి వచ్చింది :) అలా బూట్లు పోయిన తరువాత మళ్ళీ సాఫ్ట్ వేర్ లోకి వచ్చేతంతవరకూ వాటవసరం పడలేదు. ఆరోజుల నుంచే నాకు సూట్కేసుకు చైన్ తో తాళం వెయ్యడం అలవాటు.

ఉదయం ఆరుగంటలే కావడంతో కోణార్క్ ఎక్స్ ప్రెస్ లో జనాలందరూ నిద్రిస్తున్నారు. నా బెర్త్ పైన కావడంతో పైకెక్కి నిద్రపోయి పదకొండు గంటలకు లేచి కాలకృత్యాలు తీర్చుకొని వచ్చి కూర్చున్నాను. ఎదురుగా ఒక తెలుగు కుటుంబం. భార్యాభర్తలు వాళ్ళమ్మాయితో కలిసి ప్రయాణిస్తున్నారు.అమ్మాయి M.Sc Chemistry చదువుతుందట. రాజమండ్రి వాళ్ళు.పూనా లో ఉద్యోగం కావడంతో అక్కడే స్థిరపడ్డారు.మరో సమయంలో ఐతే అమ్మాయిమీద మనసు పారేసుకునేవాడినే కానీ అప్పటికే మరొకర్ని చేసుకుందామన్న నిర్ణయం మనసులో వుండటంతో గుండె లయ తప్పకుండా దాని స్థానంలో అది పదిలంగా వున్నది :).

సరదాగా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ మధ్య మధ్యలో వారి ఆతిధ్యాన్ని స్వీకరిస్తూ గడుపుతున్నాను. ఎందుకో ఆ అమ్మాయి పాదాలవైపు చూశాను. తెల్లగా ఎక్కడా ఒక్క మట్టిమరకైనా లేకుండా మెరుస్తున్నాయి. నా పాదాలవైపు చూసుకున్నాను.ఒక్కసారిగా ఆత్మన్యూనత ఆవహించింది. అప్పటికి నాలుగునెలలపైన ఊర్లో ఉండటంతో, చేలల్లో వరికి దమ్ముచేసే ప్రయత్నాల్లో ఆ బురదలో తిరిగి నా పాదాలపై అక్కడక్కడ మచ్చలు ఏర్పడ్డాయి. నేను వేసుకున్న చెప్పులు వాటిని ఏమాత్రం దాచలేక మధ్యాహ్నపు వెలుగులో ప్రస్ఫుటంగా కనిపిస్తున్నాయి.పూణె కు వెళ్ళగానే ఈ మచ్చలులేకుండా చేసుకోవాలని దృఢసంకల్పం చేసు కున్నాను :)

అందరమూ కొద్ది సేపు అంత్యాక్షరి ఆడుకున్నాము. ఆ రోజుల్లో అంత్యాక్షరి ఒక ట్రెండ్ సెట్టర్. కాలేజీల్లో వీటికి పోటీలు కూడా నిర్వహిస్తుండేవారు. మా టీం ఈ పోటీలో, డమ్ షరాడ్స్ లో ఎప్పుడూ మొదటి బహుమతిని గెలుచుకునేది. దాని వల్ల చాలా పాటలు నాలుకపై ఆడుతుండేవి. గాత్రం కూడా వినటానికి అభ్యంతరం లేకుండా వుండేది. నా పాటలు వారికి నచ్చాయో ఏమో ఒక పాట పాడమని అడిగారు.
అప్పట్లో నాకిష్టమైన పాట, అప్పటికే చాలా సార్లు పాడిన పాట ఎంచుకున్నాను.అల్లుడుగారు సినిమా లోది.

ముద్దబంతి నవ్వులో మూగబాసలు
ముద్దబంతి నవ్వులో మూగబాసలు
మూసివున్న రెప్పలపై ప్రేమలేఖలూ
ముద్దబంతి నవ్వులో మూగబాసలు
మూసివున్న రెప్పలపై ప్రేమలేఖలు
చదువుకునే మనసుంటే ఓ కోయిలా
చదువుకునే మనసుంటే ఓ కోయిలా
మధుమాసమే అవుతుంది అన్నివేళలా
ముద్దబంతి నవ్వులో మూగబాసలు...

అందరూ బాగుందని మెచ్చుకున్నారు. ఆ మెప్పుదల మనసుకు సంతృప్తినిచ్చింది.

పులిహోర,పెరుగన్నం తింటూ గడిపాము.పూనా దరిదాపులకు రాగానే నేను దాచుకున్న అడ్రస్ ను చూపించి రైల్వేస్టేషన్ నుంచి ఎలా వెళ్ళాలి అని ఆ తెలుగు కుటుంబాన్ని అడిగాను. నువ్వేమీ ఇబ్బంది పడకు మేము ఆటో ను మాట్లాడి పంపిస్తామని చెప్పి, మేము కూడా నీవుండే హాష్టల్ కు దగ్గరలోనే వుంటామని వీలు చూసుకుని రమ్మని అడ్రస్ ఇచ్చారు.

పూణె రైల్వే స్టేషన్ లో దిగిన తరువాత వారి సహాయంతో ఆటో లో కోథపేట్ కు నా స్నేహితులిచ్చిన అడ్రసు కు చేరుకున్నాను....

జీవిత సోపానాలు - 3

ముఖ్యమైన పుస్తకాలు, వేసుకునే బట్టలు కలిపి ఒక మధ్యస్త వి.ఐ.పి సూట్కేసు నిండుకుంది. ఆరోజుల్లో ఇప్పటిలా అలమరాలనిండా బట్టలు నింపుకొనే సంస్కృతి మా ఇంట్లో లేదు. సంస్కృతి లేదు అనడం కంటే కొనే స్థోమత లేదు అనడం సబబుగా వుంటుంది.మన ఆర్ధిక స్థోమతలను బట్టి సంస్కృతి,సంప్రదాయాలు కూడా మారిపోతుంటాయి.నా బట్టలన్నీ కలుపుకుంటే ఓ ఆరేడు జతలుండేవేమో! ఊర్లోకి బస్సు లేదు కాబట్టి ఓ రెండు కిలోమీటర్ల దూరంలో నున్న రోడ్డు మీదకు వెళ్ళి బస్సు ఎక్కాల్సిందే. ప్రతి రెండు గంటలకు దర్శి నుంచి వినుకొండ పోయే బస్సులుంటాయి.బస్సు వచ్చే ఓ పదినిమిషాల ముందు టిక్కీ వ్యాన్ లు వస్తుంటాయి. బస్సుకోసం వేచి చూస్తున్న జనాలంతా ఈ బస్సెప్పుడొస్తుందోలే అనుకుంటూ ఆ చిన్న వ్యాన్ లో క్రిక్కిరిసి పైన,క్రింద కూర్చొని ప్రయాణిస్తుంటారు.

పుస్తకాలు పెట్టడంతో సూట్కేసు బరువుగా వుంది. మా నాన్న సైకిల్ మీద లగేజీ తీసుకొని నేనూ రోడ్డు దాకా వస్తాననడంతో మా అమ్మను శకునం కోసం ఎదురు రమ్మని, మాఅమ్మకు వీడ్కోలు పలికి నేనూ మా నాన్న సైకిల్ ని నడిపించుకుంటూ, దానితో మేమూ నడుస్తూ మాట్లాడుకుంటూ ఓ అరగంటలో రోడ్డుకు చేరాము. ముందుగా టిక్కీ వచ్చింది.ఎప్పటిలాగే జనాలు క్రిందా మీదా క్రిక్కిరిసి వున్నారు.అందులోనే కాస్త సర్దుకోండమ్మా అంటూ మరో నలుగురు ఎక్కారు. నా దగ్గర లగేజీ వుండటంతో బస్సులో ఎక్కుదామని అందులో ఎక్కే ప్రయత్నం చెయ్యలేదు.

ఓ పదిహేను నిమిషాల నిరీక్షణ తరువాత బస్సు ఖాళీ గా వచ్చింది. మా నాన్నకు వస్తానని చెప్పాను. చేరిన వెంటనే ఉత్తరం వ్రాయమన్నాడు. సరేనని బస్సు ఎక్కి కూర్చున్నాను. కండక్టర్ టికెట్ టికెట్ అని అరవడం కూడా దండగనుకున్నాడో ఏమో వచ్చి సీటు ప్రక్కన నిలబడ్డాడు. వినుకొండ కు ఒక టికెట్ తీసుకుందామని తలెత్తి చూస్తే కండక్టర్ మా హైస్కూల్ లో నాకు రెండేళ్ళ సీనియర్. కాసేపు కబుర్లయ్యాక ఎక్కడికెళుతున్నావు సూట్కేస్ తో అని అడిగాడు. ఉద్యోగ ప్రయత్నానికై పూనా వెళుతున్నానని విషయం వివరించాను. అతని కళ్ళలో ఓ విజయగర్వం. ప్రభుత్వ ఉద్యోగమిచ్చిన సంతృప్తి ఆ కళ్ళలో కనిపించింది. ఓ క్షణం నేను ఇంజనీరింగ్ చేయకుండా ఇలా ఇంటర్మీడియట్ తో చదువును ఆపి ఉద్యోగాలకు ప్రయత్నిస్తే జీవితం వేరే విధంగా వుండేదేమోననిపించింది. అది ఆనాటి నా మనఃస్థితి.

బస్సు నూజెండ్లలో ఆగింది.కొద్ది మంది జనాలు ఎక్కారు.కండక్టర్ వారికి టికెట్స్ ఇవ్వడానికి వెళ్ళిపోయాడు. సీట్లో ఒంటరిగా వున్న నాకు ఒక్కసారి నిస్సత్తువ ఆవరించింది తల్లిదండ్రులను, చుట్టాలను, ఊరి జనాలను వదిలి దూరంగా వెళుతున్నందుకు.కానీ నాకు ఉద్యోగాలు వుండేది దూరప్రాంతాలలోనే కదా అని సర్దిచెప్పుకున్నాను.ఎన్ని కష్టాలెదురైనా ఈ సారి ఉద్యోగం దొరకనది ఇంటికి వెళ్ళకూడదనుకున్నాను.ఆలోచనలు కలగా పులగంగా మారిపోతున్నాయి.ఓ క్షణం గట్టినిర్ణయం తీసుకున్నట్లే వుంటుంది. మరోక్షణం తెలియని భవిష్యత్తు పై అనిశ్చితి. ఈ ఆలోచనల మధ్య బస్సు వినుకొండను చేరింది.

సాధారణంగా ఈ పల్లె బస్సులు అప్పట్లో ప్రతి ట్రిప్ కు బస్ డిపో కు వెళ్ళేవి కావు.బస్ డిపోకు వెళ్ళకపోతే విజయవాడ వెళ్ళటానికి బస్సులో సీటు దొరుకుతుందో లేదోనన్న సందిగ్ధం. నాలుగైదు గంటలు నిలబడి విజయవాడ వెళ్ళడం కంటే ఓ ఇరవైనిమిషాలు కష్టపడితే డిపోకు చేరుకోవచ్చని కాలికి పని చెప్పాను. వినుకొండ నుంచి విజయవాడకు బస్సుల ఫ్రీక్వెన్సీ బాగానే వుండేది. అటు పడమటి నుంచి విజయవాడకు వెళ్ళే బస్సులన్నీ వినుకొండ ద్వారానే వెళ్ళేవి. సాయంత్రం ఐదు గంటల ప్రాంతంలో విజయవాడ బస్సు ఎక్కి కూర్చున్నాను. టికెట్ తీసుకొన్న తరువాత అలసిపోయున్నానేమో బాగా నిద్రపట్టింది. మెలుకువ వచ్చాక చూస్తే చుట్టూ చీకటి.బస్సు ఎక్కడుందో అర్థంకాలేదు.ప్రక్కన సీటులో కూర్చొన్నతను కూడా నిద్రలో జోగుతున్నాడు. కాసేపటికి ఏదో ఊరు వచ్చింది. అపట్లో షాపుల ముందు సైన్ బోర్డులు ఇప్పటిలా షాపు పేరు మాత్రమే వ్రాసే అలవాటులేదు. షాపు ముందు బోర్డు వుందంటే ఆ షాపు పేరు, ప్రక్కన ప్రొప్రైటర్ పేరు, క్రింద ఊరి పేరు వ్రాసే అలవాటు. అలా ఓ శాఖాహార హోటల్ సైన్ బోర్డు చూసి మంగళగిరి వచ్చిందని తెలుసుకున్నాను. మరోగంట లోపు బస్సు విజయవాడ చేరింది.

బస్ డిపో నుంచి రైల్వేస్టేషన్ కు ఓ రిక్షా ఐదురూపాయలకు మాట్లాడుకొని విజయవాడ రైల్వేస్టేషన్ చేరాను. కోణార్క్ ఎక్స్ ప్రెస్ కు ఇంకా చాలా సమయం వుంది. అర్థరాత్రి దాటిన తరువాత కానీ రాదది. సమయం పదకొండు దాటింది. మరో నాలుగు గంటలు రైల్వే స్టేషన్ లోనే గడపాలి. టికెట్ కౌంటర్ కు వెళ్ళాను. ఎప్పటిలానే రిజర్వేషన్ దొరకలేదు.ఐనా సరే టికెట్ కలెక్టర్ ను మేనేజ్ చెయ్యగలనని మొండి ధైర్యం. సూట్కేస్ తో ప్లాట్ ఫాం మీదకు చేరుకొని చుట్టూరూ కలయచూశాను. అప్పటిదాకా జనసందోహ కోలాహలంతో మర్మోగిపోయిన ప్లాట్ ఫాం జనాలు కుర్చీలమీద, కుర్చీలు దొరకని వారు అక్కడే క్రొంద పడుకొని నిద్రకు ఉపక్రమిస్తున్నారు.

నేను బస్సులో ఓ కునుకు తీయడం వల్ల నిద్రాదేవి ఇప్పటిలో నా చెంత చేరేటట్టు కనిపించడంలేదు. విజయా డైరీ పార్లర్ కు వెళ్ళి రెండు మజ్జిగ పేకెట్లు కొనుక్కొని త్రాగాను.ఒక్కొక్కటి రెండు రూపాయలు. నాకు విజయా డైరీలో అమ్మే మజ్జిగ చాలా ఇష్టం. చిక్కగా కారం కారంగా అదో అద్భుతమైన రుచి. భోజనానికి సమయం కాకపోవటంతో ప్లాట్ ఫాం మీద అమ్మే బ్రెడ్/ఆమ్లేట్ ఐదురూపాయలకు తిన్నాను.ఆత్మారాముడు శాంతించాడు. అప్పట్లో రైలు ప్రయాణం చేస్తుంటే వారపత్రికలు కొని చదవటం అలవాటు. ఆ అలవాటు ప్రకారంగా ఆంధ్రభూమి,స్వాతి వార పత్రికలను కొని పేజీలన్నింటిని ఓ సారి ముందునుంచి వెనక్కు త్రిప్పి కథలు రైలెక్కాక చదవొచ్చులెమ్మని అట్టిపెట్టుకున్నాను.

అర్థరాత్రెప్పుడో మాగున్నుగా నిద్రపట్టింది. రైలు తప్పిపోతుందన్న భయమో ఎమో కానీ మధ్య మధ్యలో రైల్వే అనౌన్స్మెంట్స్  స్పష్టంగా వినిపిస్తున్నాయి. అలా జోగుతూ సమయం గడుస్తుండగానే కోణార్క్ రైలు వచ్చి ఆగింది. ధైర్యంచేసి రిజర్వేషన్ బోగీలో ఎక్కి సూట్కేసు ను క్రింద పెట్టి దానిమీద నేను కూర్చున్నాను. తెలతెలవారుతుండగా టికెట్ కలెక్టర్ వచ్చాడు.......

జీవిత సోపానాలు -- 2

పెళ్ళి సంబంధాలు చూస్తున్నారంటే గుండె లయతప్పడం తప్పని సరి. అది అమ్మాయైనా అబ్బాయైనా!ఆ రోజుల్లో ఇప్పట్లా ఫోను సౌకర్యాలు అరచేతిలో వుండేవి కావు. ఫోను చెయ్యాలంటే ఏ ఫోను బూతు కో వెళ్ళి చెయ్యాలి.అవికూడా ఓ మోస్తరు పట్టణాలలో మాత్రమే వుండేవి.ఫోను చార్జీలు మోత మోగేవి. ఇక ఇంటర్నెట్ సంగతి సరేసరి. అదంటూ ఒకటి భవిష్యత్తును మార్చేస్తుందని ఊహకు కూడా అందని రోజులు. ఇ-మైల్ అన్న పదమొకటి ఉత్తర ప్రత్యుత్తరాలను అంతమొందిస్తుందని ఊహించలేని రోజులు.ఇక వాట్సప్, ఫేస్బుక్,ట్విట్టర్ మొదలైనవి సోదిలో కూడా లేని రోజులు. దానా దీనా చెప్పొచ్చేదేమిటంటే ఇంత సమాచార విప్లవం లేకపోవడంతో ఆరోజుల్లో అమ్మాయిలతో మాట్లాడాలంటేనే ఓ రకమైన భయం. అందుచేత మనసుల్లో అమ్మాయిలకు అబ్బాయిలపట్ల, అలాగే అబ్బాయిలకు అమ్మాయిలపట్ల చెప్పలేని అనుభూతులను గుండె గూటిలో భద్రపరచుకొనే రోజులు.

ఇంతకీ మా ఇంటికి పెళ్ళి సంబధమై వచ్చినాయనకు ఏమి చెప్పాలో అనే సందిగ్ధం లో పడ్డాము. వస్తామని చెప్పాలా లేక రామని చెప్పాలా? ఆ యనను నిరాశ పరచడం ఇష్టం లేక సరే చూద్దాంలే అని చెప్పాము. సాయంకాలంగా ఆయన నరసరావుపేటకు తిరుగు ప్రయాణమై వెళ్ళాడు.

ఇంటిలో కొద్ది రోజులు సంతోషంగా గడచిపోయాయి.హరిహర్ ఉద్యోగం వస్తుందా లేదా అన్న మీమాంశ రోజులు  గడిచే కొద్ది ఎక్కువైంది. ఉద్యోగంలేకుండా ఇంటి పట్టునే ఎన్నాళ్ళుండాలి? ఈ ఆలోచనలతో నా సహాధ్యాయి రంగనాధ్ కు ఒక ఉత్తరం వ్రాశాను. రంగనాధ్ వాళ్ళది తూర్పుగోదావరి జిల్లా చింతలపల్లి.ఈ గ్రామం పాలకొల్లు కి ఓ ఇరవై ఇరవైఐదు కిలోమీటర్ల దూరంలో వుంటుంది.మేము M.Tech చేసేటప్పుడు తూర్పుగోదావరి అందాలు చూడాలన్న కోరికతో రంగనాధ్ పిలుపు మేరకు ఖరగ్ పూర్ నుంచి ఇంటికి వస్తూ వాళ్ళూరుకి వెళ్ళాము. నేను, సుధాకర రెడ్డి, రంగనాధ్ ముగ్గురము రాజమండ్రిలో దిగి ఓ కారు తీసుకొని చింతలపల్లి చేరాము.అదే నేను మొదటసారి తూర్పుగోదావరి వారి ఆతిధ్యాన్ని, కోనసీమ ప్రకృతి అందాలను చూడడం. అద్బుతమైన ఙ్నాపకాలు. పచ్చని పంటపొలాలు, ఎటువైపు చూసినా ఏపుగా పెరిగిన కొబ్బరి చెట్లు. మధ్య మధ్యలో అరటి తోటలు, కల్మషం లేని మనసులు, ప్రత్యేకమైన యాస భాషలతో ఆకట్టుకొనే ప్రజానీకం.అక్కడ వున్న మూడురోజులూ మూడు నిమిషాలగా గడిచిపోయింది.రంగనాధ్ కుటుంబ సభ్యులు కూడా బాగా పరిచయమయ్యారు.

ఉత్తరం వ్రాసిన తరువాత ప్రత్యుత్తరానికై ఎదురుచూస్తున్నాను. ఓ మూడు వారాల తరువాత రంగనాధ్ నుంచి ఉత్తరం వచ్చింది. నేను వ్రాసిన ఉత్తరం వాళ్ళనాన్నకు చేరిందని, దానిని ఆయన పూనా లో వున్న రంగనాధ్ కు పంపాడని విషయం అర్థమైంది. ఉత్తరం చదవడం పూరైన తరువాత మరికొన్ని విషయాలు గ్రహించాను. సుధాకర రెడ్డి, రంగనాధ్ ఇద్దరూ పూనా లో ఓ షుగర్ కన్సల్టెన్సీ లో ఉద్యోగాలుచేస్తున్నారు. అప్పటికి అక్కడకు వెళ్ళి నెలనాళ్ళ పైనే ఐంది. మొదట సుధాకర రెడ్డి పూనా కు వెళ్ళి అక్కడ ఉద్యోగం సంపాదించిన పిమ్మట రంగనాధ్ ను రిఫర్ చేశాడు. అలా వాళ్ళిద్దరూ ఏప్రిల్ మాసంలో పూనాకు వెళ్ళారు. ఇద్దరూ కంపెనీ కి దగ్గరలో కొత్తపేట్ లో ఓ హాష్టల్ లో వుంటూ ఉద్యోగాలు చేసుకుంటున్నారు. రంగనాధ్ వారుండే అడ్రస్ ఇస్తూ పూనాకు రమ్మని, ఇక్కడికి వస్తే ఏదో ఒక ఉద్యోగం దొరుకుతుందని ఉత్తరాన్ని ముగించాడు.

 ఉత్తరాన్ని చదివిన తరువాత ఇక ఇంటివద్ద  ఉండలేకపోయాను. పూనా వెళ్ళడానికి సిద్ధమైనాను. నాన్న దగ్గర కొంత డబ్బు తీసుకొని , బట్టలు, పుస్తకాలు సర్దుకొని, ఉత్తరంలో వున్న చిరునామా ని భధ్రంగా దాచుకొని ఓ శుభముహూర్తాన ఊరినుంచి పూనా కు పయనమయ్యాను.

కరోనా టైమ్స్ సమయ పాలన ....జీవిత సోపానాలు -- ౧

జీవిత సోపానాలు -- ౧

కరోనా సమయంతో చేతిలో కావలసినంత సమయం.దీనిని ఏదో ఒకరకంగా సద్వినియోగం చేసుకుందామని ఈ సీరీస్ మొదలు పెట్టాను.

జీవితం ఒడ్డించిన విస్తరి కాదు.అనుక్షణం ఈ ప్రపంచంలో జీవించడానికి పోరాడవలసిందే. 1995 లో M.Tech చేసేటప్పుడు మా కెమికల్ లేబరేటరీకి న్యూఢిల్లీ నుంచి ఇష్.కె.ఘాకర్ అనే ఒక చిన్నపాటి ఇండస్ట్రయలిస్ట్ వచ్చాడు. లేబొరెటరీ లో అతనికి నేను సహాయపడుతూ ఏదైనా ఉద్యోగమొచ్చే మార్గముంటే చూడమని అభ్యర్థించాను. మాదురదృష్టం కొద్దీ ఆ సంవత్సరం మా కెమికల్ ఇంజనీరింగ్ డిపార్ట మెంట్ లో M.Tech చేస్తున్న పదిహేను మందికి గానూ ముగ్గురికే క్యాంపస్ ఇంటర్వూలలో ఉద్యోగాలొచ్చాయి. అలాగే బొంబాయి బార్క్ లో ఉద్యోగ ప్రకటన కు అప్లికేషన్ పెట్టుకొని వుండటంతో రిటన్ టెస్టు కు కాల్ వచ్చింది. బొంబాయి వెళ్ళి పరీక్ష రాస్తే రిటన్ టెస్టు పాసయ్యా కానీ ఇంటర్వూ లో పోయింది. ఇన్ని సమస్యల మధ్య ఉద్యోగాన్ని సాధించాలంటే ఎవరిదో ఒకరి రెకమండేషన్ తప్పని సరేమో అన్న అభిప్రాయం నాలో బలంగా వేళ్ళూనుకుంది. అందుకనే ఇష్.కె.ఘాకర్ గారిని అభ్యర్థించాను. ఆయన తన విజిటింగ్ కార్డు ఇచ్చి తన స్నేహితులు గ్రాసిమ్ ఇండస్ట్రీస్ లో వున్నారని మాస్టర్స్ పూర్తైన తరువాత తనకొకసారి తెలియచెయ్యమని చెప్పాడు. ఇంకేముంది ఉద్యోగమొచ్చినట్టే అన్న విశ్వాసంతో డిగ్రీ పూర్తిచేసుకొని ఇంటి దారి పట్టాను.

ఇంటికి మార్చ్ చివరివారంలో వస్తే ఏప్రిల్ లో పెళ్ళి సంబంధాలు రావడం మొదలయ్యాయి. ఈ లోపు పనిలో పనిగా ఓ ఉత్తరాన్ని ఇష్.కె.ఘాకర్ గారికి వ్రాశాను. అక్కడినుంచి ఏ ప్రత్యుత్తరంలేదు. ఓ నెలనాళ్ళు ఆత్రంగా ఎదురుచూశాను. ఏప్రిల్ చివరిలో గ్రాసిమ్ ఇండస్ట్రీస్ హరిహర్ ( కర్ణాటక ) వారి వద్దనుంచి ఇంటర్వూకి రమ్మని పిలుపొచ్చింది. ఆరాత్రి వెన్నెలలో విహరించాను. జీవితమింక ఓ దారికొచ్చినట్లేనని కలలు కన్నాను. నేనూ నాకు కాబోయే భార్య( అప్పటికెవరో తెలియదు కానీ పెళ్ళైతే చేసుకోవాలన్న నిశ్చయానికొచ్చాను) హరిహర్ లో ఎలా గడపబోతున్నామో రంగులకల కళ్ళముందు ప్రత్యక్షమైంది. రాత్రికి రేడియో లో పాటలు వింటూ ఆనందడోలికల్లో విహరించాను.తరువాత ఓ వారం భారంగా గడిచింది. మరుసటి వారం ఇంటివద్దనుంచి హరిహర్ కు బయలు దేరాను.

ఎండాకాలం.సూర్యభగవానుడు ప్రొద్దున్నే తన ప్రతాపం చూపడం మొదలుపెట్టాడు.ఇంటికి రెండు కిలోమీటర్ల దూరంలో బస్సు మార్గం. నడుచుకొని మధ్యాహ్నంగా వినుకొండకు బయలుదేరాను. సాయంకాలం కర్ణాటక కు వెళ్ళే బస్సు పట్టుకొని హరిహర్ ( కుమారపట్నం) వెళ్ళాలని ప్లాన్. పంట కోయడంతో చేలన్నీ బోసిపోయి వున్నాయి. మధ్యాహ్నం కావడంతో అక్కడక్కడ మాత్రమే చేలల్లో బఱ్ఱెలు, వాటికి కాపుగా బఱ్ఱెలకాపర్లు కనిపిస్తున్నారు. నీరు పారి పంటకోయడం పూర్తవ్వడంతో ఎండకు చేలన్నీ నెఱ్ఱెలు బారి కనిపిస్తున్నాయి. ఊర్లలో మఱ్ఱిచెట్ల దగ్గర నీడలో పులిజూదం ఆడుకుంటూ అక్కడక్కడ పల్లె జనాలు. పల్లె వాసుల సంపదైన పశువుల దాహార్తి తీర్చడానికి అడుగంటిన బోరింగుల దగ్గర జనులు. ఇంత ఎండలోనూ తనకేమీ పట్టదన్నట్టు సాగిపోతున్న ఎఱ్ఱబస్సు. బస్సు కిటికీల సందుల్లోనుంచి వస్తున్న వడగాల్పులు తట్టుకోవడం కష్టంగానే వున్నది. మధ్యాహ్నం మూడుగంటల సమయానికి వినుకొండ చేరుకున్నాను. సాయంకాలం ఐదున్నరకు ధావనగరె బస్సు.

మొత్తానికి ఒక రోజంతా ప్రయాణించి వినుకొండ నుంచి కర్నూలు,మంత్రాలయం, సింధనూరు  మీదుగా మరుసటి రోజు ఉదయం పదిగంటల ప్రాంతంలో  హరిహర్ చేరాను. ఓ లాడ్జీ లో రూమ్ తీసుకొని పడుకుంటే మరురోజు ఇంటర్వూ ఒత్తిడితో ఎంతకూ నిద్రరాలేదు. ఏ ఝాములో నిద్రపోయానో తెలియలేదు కానీ మరునాడు ప్రొద్దునే నిద్రలేచి స్నానంచేసి వున్నవాటిలో కాస్త మంచి దుస్తులు ధరించి గ్రాసిమ్ ఇండస్ట్రీస్ కు వెళ్ళాను.

ఇంటర్వూ రెండంటే రెండే నిమిషాలు జరిగింది. నీకు ఘాకర్ ఎలా తెలుసని, సాలరీ ఎంతకావాలని?  నాలుగువేల ఐదొందలు అని చెప్పాను. వాడు నువ్వు దానికి సరిపోతావా అని అడిగాడు. నేను వై నాట్ అని సమాధాన మిచ్చాను. అప్పట్లో నాకు నాలుగువేల ఐదొందలు ఎక్కువ మొత్తంగా కనిపించేది.మరి ఆ మొత్తం ఆ ఉద్యోగానికి తక్కువనుకున్నాడో లేదా ఎక్కువనుకున్నాడో తెలియదు కానీ నీకేవిషయం ఉత్తరం ద్వారా తెలియచేస్తామన్నాడు. కానీ నాకక్కడ అతని ముఖ కవళికలు చూస్తే అంతనమ్మశక్యంగా కనిపించలేదు. సరే ఏమి చేస్తాం? ఎక్కువేమైనా అడిగానా అన్న అనుమానం ఓ ప్రక్కనున్నా కనీసం నాలుగువేల ఐదొందలు లేని ఉద్యోగం ఉద్యోగమే కాదని అనిపించింది. లాడ్జ్ రూమ్ కు వచ్చి  కొంతసేపు విరామం తరువాత మంచి సఖీలా మళయాళ సినిమాకు వెళదామని వెళితే టికెట్లు దొరక్క రూమ్ కు వచ్చాను. రూమ్ లోకి వెళుతుంటే ఏదో దుర్వాసన! ఏదోలెమ్మని వెళ్ళి పడుకుంటే ఓ గంటకు విపరీతమైన దుర్వాసన. బయట ఏవో తెలియని భాషలో అరుపులు. బయటకొచ్చి చూద్దును కదా! ప్రక్కరూమ్ ముందు పోలీసులు. ఎవరో ప్రక్క రూమ్ లో లెటర్ వ్రాసి ఫ్యాన్ కు ఉరివేసికొని చనిపోయారు. నాకు అది చూసిన తరువాత ఒళ్ళంతా చెమటలు....

ఆ ఆత్మహత్యకు నాకూ ఏమైనా సంబంధం అంటగట్టి పోలీసు విచారణ అని వేధిస్తారేమోనన్న అనుమానం రావడంతో వెంటనే రూమ్ ఖాళీ చేయాలనుకున్నాను. కానీ అప్పటికప్పుడంటే బస్సులు లేవు. రాత్రికి కానీ హరిహర్ నుంచి ఆంధ్రాకు బయలుదేరే బస్సులు లేవు. ఏమి చేయాలా అన్న ఆలోచన లో పడ్డాను. ఏదైతే అది ఐనదని బస్ స్టాండ్ కు వెళ్ళాను.

 మాకు దూరపు చుట్టము, నాతోపాటు ఎమ్సెట్ కోచింగు కు వచ్చి ఒక నలభైరోజులు నెల్లూరు కోరాలో కోచింగ్ తీసుకున్న తిరుపతిరెడ్డి ధావణగరె లో మెడిసన్ లో పిల్లల వైద్యనిపుణత లో పి.జి. చేస్తున్నాడు. ఇప్పుడతను గుంటూర్ మెడికల్ కాలేజీ లో ప్రొఫెషర్ గా పని చేస్తున్నాడు. ధావణగరె హరిహర్ కు ఓ అరగంట ప్రయాణమని తెలుసుకున్నాను.వెంటనే బస్సు తీసుకొని ధావణగరె వెళ్ళి తిరుపతి రెడ్డి ఫోను చేసి నేను వచ్చి నట్టు, బస్ స్టాండ్ లో వున్నట్టు సమాచారమిచ్చాను. ఓ పదినిమిషాలకు ఓ బండిమీద వచ్చి నన్ను తన హాష్టల్ కు తీసుకొని వెళ్ళి దగ్గరలోని హోటల్ కు తీసుకొని వెళ్ళాడు. ఇద్దరము కబుర్లు చెప్పుకుంటూ సెట్ దోసె తిన్నాము. తరువాత డోల్బీ థియేటర్ అని చెప్పి ఏదో ఇంగ్లీష్ సినిమాకు తీసుకువెళ్ళాడు. సినిమా గుర్తుంచుకోవలసినంత గొప్పగా లేకపోవడంతో గుర్తులేదు. సరదాగా సాయంకాలం దాకా కబుర్లతో గడిపి సాయంత్రం బస్టాండ్ కు వచ్చి ధావణగరె - కనిగిరి బస్సు ఎక్కాను. తెల్లవారేటప్పటికి కనిగిరి చేరుకొని అక్కడనుంచి సాయంకాలానికి దర్శి మీదుగా మాఊరు గాంధీనగర్ చేరుకున్నాను.

ఉద్యోగము వచ్చే సూచనలు సన్నగిల్లాయి. ఈ లోపు పెళ్ళి సంబంధాలు వస్తున్నాయి. అమ్మాయిని చూడడానికి వెళ్ళానంటే వద్దు అని చెప్పకూడదనుకున్నాను. దానితో రెండు సంబంధాలను అసలు చూడడానికి కూడా వెళ్ళలేదు. కారణం ఒకమ్మాయిని నేను ఇంతకు ముందే చూసి వుండటం, మరో సంబంధం వచ్చేనాటికి మరో అమ్మాయిని చేసుకుందామని అనుకోవడం. మేనెలలో మాకు వెలిగండ్లలో హైస్కూల్ లో సైన్స్ పాఠాలు చెప్పిన ఉపాధ్యాయుని కూతురిని చూడటానికి నేనూ మా అమ్మ వెళ్ళి వచ్చాము. మరుసటి వారం వాళ్ళు మాట్లాడటానికి వచ్చారు. నాకు ఉద్యోగం వచ్చే దాకా పెళ్ళి వద్దని చెప్పడంతో పెళ్ళి వచ్చే సంవత్సరం చేద్దామని పెద్దలు సూచనాప్రాయంగా తెలియజేసారు. ఆ మరుసటి రోజే నర్సరావు పేట నుంచి మరో సంబంధం వచ్చింది. పాపం ఆయన నూజెండ్లలో దిగి మూడుమైళ్ళు ఎండలో పడి నడుచుకుంటూ మా ఊరు వచ్చాడు. ఎండన పడి వచ్చినతనికి మా అమ్మ శక్తిమేరకు ఆతిధ్యం ఇచ్చింది. భోజనానంతరం విశ్రమించి తానొచ్చిన పనిని ఎంతకట్నమిస్తాడో చెప్పి అమ్మాయిని చూడటానికి రమ్మని ఆహ్వానించాడు.

తరువాత భాగం కోసం మళ్ళీ ఇక్కడకే రండి :)

వసంతాగమన నిరీక్షణ...ముద్దబంతి,తామర,రోజా పూల సందడి

ఈ సారి న్యూజెర్శీ లో వసంతం కొంత ముందుగా వచ్చే సూచనలు కనిపిస్తుండటంతో మా తోటపని మొదలైంది. ఏమేమి పూలమొక్కలు వెయ్యాలా అని  తెగ ఆలోచించి మధ్యే మార్గంగా కొన్ని రకాలను ఎంచుకున్నాము. మొక్కలు కొని వెయ్యాలా లేకపోతే మనమే గింజలనుంచి మొలకెత్తించాలా అన్న సందిగ్ధంలో కొంతకాలం కొట్టుమిట్టాడి, గింజలనుంచే మొలకెత్తించాలని నిర్ణయం తీసుకున్నాము. ఫిబ్రవరి కి చివరిరోజు ఈ రోజు. గింజలనుంచి మొలకెత్తించాలంటే మార్చిలో జెర్మినేషన్ ( అంకురోత్పత్తి) మొదలెట్టాలి కాబట్టి అమెజాన్ లో రకరకాల ముద్దబంతిపూల గింజలు, మూడురకాల రోజాపూల గింజలు, తామరపూల గింజల తోపాటి వాటికి కావాలసిన కుండీలు మొదలైనవి పంపమని అమెజాన్ వాడికి విన్నపం చేసుకున్నాము. అనుకున్నట్టే రెండో రోజుకల్లా అన్నీ వచ్చాయి కానీ రోజాపూల గింజలు కనిపించలేదు.

ఇక వీటిని ఎలా మొలకెత్తించాలా అని యూట్యూబ్ లో వీడియోల మీద వీడియోలు చూసి మొదటి విడతగా గా తామరపూల గింజలను రెండురోజుల క్రితం రెండు గాజు సీసాల్లో వేసి పెట్టాను.అదేంటో వీడియోల్లో అందరికి రెండురూజులకల్లా మొలకలు కనిపిస్తే నాకేమో యింతవరకూ ఉలుకూ పలుకూ లేకుండా వేసినవి వేసినట్టే వున్నాయి. మరో మూడునాలుగు రోజులు చూడాలి.

వారాంత షాపింగ్ కోసమని నిన్న శుక్రవారం కాస్ట్కో షాపింగ్ కు వెళితే అక్కడ రకరకాల రోజా పూల మొక్కలు అమ్మకానికి పెట్టి వున్నాడు.మనకెలాగూ రోజా పూల విత్తనాలు అమెజాన్ వాడు పంపలేదు కదా అని ఒక జత రోజా పూల మొక్కలు కొన్నాము.

ఎలా నాటాలో అట్టల మీదున్న విధానం చెప్తుంది. దాని ప్రకారం ఈ రోజు గడ్డకట్టే చలిలో మా ఇంటి ముందు తోటలో సుమారు పద్దెనినిమిది అంగుళాల లోతు వెడల్పు తో ( వెడల్పు కొంచెం తక్కువగా వుండవచ్చు) చిన్న గుంత తీసాను. ఇంతకష్ట పడ్డందకు మా ఆవిడ నాకు వంద డాలర్లు బాకీ పడింది. అంటే అది వంద డాలర్ల గుంత :-).




తీసిన గుంతలో మట్టి వేసి (పాటింగ్ మిక్స్) ఒక మొక్కను నాటాను. రేపు బాక్యార్డ్ లో మరో మొక్కను నాటాలి.

ఇక చివరిగా బంతి పూలు. వీటికి ఇంకా ముహూర్తం కుదరలేదు. ఈ వారంలో వాటిని కూడా నాటి అవి మొలకెత్తుతాయో లేదో అని ఎదురు చూడడమే... వసంతం కోసం ఎదురు చూసినట్టు.

రారండోయ్ రారండోయ్-- తండూరీ చాయ్ తాగండోయ్....:)

1993 వ సంవత్సరం.B.Tech ఐపోయి M.Tech లో చేరమని ఆహ్వానం రావడంతో గుంటూరు జిల్లా వినుకొండ తాలూకా గాంధీనగరం గ్రామం నుంచి ఖరగ్ పూర్ కు బయలు దేరాను. బస్సులో విజయవాడదాకా వచ్చి హౌరా ఎక్స్ప్రెస్ కు రిజర్వేషన్ కోసం ప్రయత్నిస్తే దొరకలేదు. యువరక్తం. జనరల్ టికెట్ కొనుక్కొని టి.సి. కి డబ్బులిచ్చి ఏదో ఒక బెర్త్ రిజర్వ్ చేసుకోవచ్చులెమ్మని ధైర్యంతో కూడిన అనుభవం. విశాఖపట్టణంలో  B.Tech  చేసేటప్పుడు ఏదో ఒక ట్రైన్ పట్టుకొని రిజర్వేషన్ బోగీలో ఎక్కడం టికెట్ కలక్టర్ కరుణిస్తే అంతో ఇంతో డబ్బులిచ్చి ఆ పెట్టలోనే వుండండం లేదంటే దిగి జనరల్ బోగీలోకి మారడం బాగానే అనుభవముంది. అసలు అప్పట్లో నేను బొకారో ఎక్స్ప్రెస్ కు ఎక్కువగా ఇంటికి వస్తుండేవాడిని. ఎంతలా అంటే దానిపేరును మాఫ్రెండ్స్ భాస్కర్ బొకారా అని పిలుచుకునేటంతగా. B.Tech చదివిని మొదటి మూడేండ్లు మేము ప్రకాశం జిల్లా కనిగిరి తాలూకా జిల్లెళ్ళపాడు గ్రామంలో వుండేవాళ్ళము. ఈ ఊరికి పోవాలంటే అదొక పెద్ద ప్రహసనం. కారణం ఒంగోలులో దిగినాక, కనిగిరి బస్సు పట్టుకొని మొదట కనిగిరి చేరుకోవాలి. అక్కడనుంచి బస్సుకోసం నిరీక్షణ. కనిగిరి లో బస్సుదొరొకిన తరువాత ( కనిగిరి=వెదుళ్ళ చెరువు లేదా కనిగిరి-రంగన్నపల్లి ) ఓ గంట ప్రయాణం తరువాత తాడిచెట్ల దగ్గర దిగి ఓ రెండుకిలోమీటర్లు నడిచి జిల్లెళ్ళపాడు చేరుకోవాలి. విశాఖలో వున్న రోజుల్లో మొదటిసంవత్సరంలో మాఊరికి ఏ సమయంలో బయలుదేరితే త్వరగా చేరుకోవచ్చో ప్రయోగాలు చేసి చివరికి బొకారో రైలు ఎక్కితే అతి తక్కువ సమయంలో బస్సులకోసం ఎక్కువ నిరీక్షించకుండా ఇల్లు చేరుకోవచ్చని కనిపెట్టాను. :) అతితక్కువ సమయమంటే మరీ తక్కువ అనుకోకండి. కనీసం పదహారు/పదిహేడు గంటలు పట్టేది. అసలు బొకారో మొదటి ప్రయాణం నాకు బహు బాగా గుర్తు. ఆ మొదటి ప్రయాణంలోనే నేనెంతో ఇష్టపడి జీవితంలో మొదటిసారి కొనుక్కున్న  Vaction boots ఎవరో కొట్టేశారు. దాని గురించి మరో సారి.

ఇలా హౌరా ఎక్స్ప్రెస్ కు టికెట్ కొనుక్కొని విజయా డైరీ వాళ్ళ మజ్జిగ రెండు మూడు పేకెట్లు లాగించి స్వాతి,ఆంధ్రభూమి వార పత్రికలు కొనుక్కొని ఒక రిజర్వేషన్ బోగీలో ఎక్కాను. అనుకున్నట్లే రైలు లో ఖాళీ లేదు. ఎక్కిన భోగీలో ఎవరైనా కుఱ్ఱ పిల్లలు ఉన్నారేమో నని ఒక సింహావలోకనం చేశాను కానీ అంత ఆసక్తి గొలిపే మొఖాలెక్కడా కనపడలేదు :). రైలు ప్రయాణం మొదలైంది. కొద్దిదూరం పోయాక T.C వచ్చాడు. నా పరిస్థితి వివరించాను. ఏమనుకున్నాడో ఏమో విశాఖ దాకా ఖాళీల్లేవు అక్కడ ఏమైనా ఖాళీ వస్తే తప్పక ఇస్తానని మాట యిచ్చి అక్కడి వరకూ ఎక్కడో ఒక చోట సర్దుకొని కూర్చోమని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు. వైజాగ్ దాకా ప్రయాణం కొట్టిన పిండి కాబట్టి సరదాగా గడిపేశాను. విశాఖ రాగానే T.C ని కలిసి బెర్త్ రిజర్వ్ చేసుకొని మిగతా ప్రయాణాన్ని సుఖాసీనుడనై
 ప్రయాణించి ఉదయం పది/పదిన్నర ప్రాంతానికి ఖరగ్పూర్ చేరుకున్నాను.

బెంగాలీ రాదు నాకు. హిందీ కొద్దికొద్దిగా వచ్చేది. దిగిన తరువాత వచ్చిన హిందీలో IIT కి వెళ్ళాలని అడిగితే ఎక్కడనుంచని అడిగాడు. ఆంధ్రా అని చెప్పా. అంతే స్వచ్చమైన తెలుగులో సంభాషణ మొదలెట్టాడు. అప్పటిదాకా ఖరగ్ పూర్ లో తెలుగువాళ్ళెక్కువని తెలియదు నాకు. అలా ఆజాద్ హాల్ చేరుకొని మరుసటిరోజు అడ్మిషన్ పూర్తిచేసుకున్నాను.

ఇంతకీ మట్టికుండలో టీ కి నేను చెప్పేదానికి సంబధమేమిటా అని అనుకుంటున్నారా? అక్కడికే వస్తున్నా. అక్కడున్నరోజుల్లో తరచూ గోల్ బజార్ అనే మార్కెట్ కు కొత్తగా వచ్చిన తెలుగు పాటల కోసమో లేదా కావాల్సిన పుస్తకాలు కొనుక్కోవటానికో లేదా ఎదో సినిమా చూడడానికో వెళ్ళేవాళ్ళము.అదిగో అక్కడ రుచి చూశాను తండూరీ చాయ్ ని మట్టి ముంతలో! ఆ రుచి నాకిప్పటికీ గుర్తే. ఆ మట్టి వాసన ఆ టీ రుచీ మర్చిపోవాలన్నా మరపురాదు.అది మొదలు ప్రతివారం లేదా ఖాళీ దొరికినప్పుడల్లా సైకిల్స్ మీద గోల్ బజార్ కు వెళ్ళి టీ త్రాగడం అలవాటైపోయింది అక్కడున్న సంవత్సరమున్నర రోజులూ!!

ఆ తరువాత మళ్ళీ మట్టిపాత్రల్లో టీ త్రాగిన జ్ఞాపకాలు లేవు. ఈ మధ్య అమెజాన్ లో ఏదో కొందామని వెతుకుతుంటే ఇవిగో ఇవి నాకంట పడ్డాయి. ఎగిరి గంతేసి ఆర్డర్ చేసి మళ్ళీ ఈ రోజు ఇంచుమించు అదే రుచితో టీ త్రాగుతున్నా...

తండూరీ చాయ్ కావాలా!!! ఆలస్యమెందుకు...మాయింటికి రండి :)

కూరలో కరివేపాకు అంటారు కానండి ...

అందరూ కూరలో కరివేపాకు అంటారు కానండి ఇది అమెరికాలో మాత్రం కాదు. అతి సర్వత్రా వర్జయేత్ అన్నట్టు మన దక్షిణ భారతదేశంలో ఈ కరివేపాకు మితిమీరి దొరుకుతుంది కాబట్టి కూరల్లో కరివేపాకును తీసి పక్కన పెట్టేస్తారు కానీ అలా చేసినోళ్ళని ఒక సంవత్సరం పాటు తెచ్చి అమెరికాలో పడెయ్యాలి.అప్పుడు కానీ దాని విలువతెలిసిరాదు. నవ్వులాటకు చెప్పటంఏదండీ :). ఇక్కడ ఒకేఒక చిన్న కరివేపాకు రెమ్మ ఒక డాలరు పెట్టి కొంటుంటే పర్సులో డబ్బులు ఒత్తి ఒత్తి చూసుకుంటూ కళ్ళమ్మటి నీళ్ళు కార్చాల్సిందే.ఈ దెబ్బకు చాలా రోజులు అవసరమైన కూరల్లో, పచ్చళ్ళలో కరివేపాకు లేకుండానే జీవితాలని లాగించేవాళ్ళు అమెరికా నిండా కనిపిస్తారు. అలా రుచీ పచీ లేని కూరల్ని తింటూ జిహ్వచాపల్యాన్ని చంపుకొని బ్రతకడానికి కడుపు నింపుకొనే రోజుల్లో ఒక దేవత మాపై కరుణించి ఒక చిన్న కరివేపాకు చెట్టునిచ్చింది.అది కొద్దిరోజులు బాగానే గెంతుతూ తుళ్ళుతూ మాతో బాగానే ఆడుకున్నది. అప్పటికి చిన్న పిల్లే కాబట్టి దాని ఫలాలు మాకు అందలేదు. బాగానే వున్నదికదా అని ఒకరోజు ఆడుకుంటానంటే బయట పాటియో లో పెట్టి దాని సంగతి కొద్దిరోజులు మర్చిపోయాము. ఎంతా ఒక పదిరోజులనుకుంటాను. నవంబరు చివరి వారమనుకుంటాను. బయటకు వెళ్ళి చూస్తే అప్పటికే అది మమ్మల్ని వదిలి వెళ్ళిపోయింది :(

అదిగో అప్పటినుంచి మళ్ళీ దాని జోలికి వెళ్ళలేదు. కానీ ఈ మధ్య గత ఆరునెలలుగా బ్రతికేది తిండి తినటంకోసమే కదా . అందరికీ ఏవేవో గోల్స్ వుంటాయి కానీ నాకు మాత్రం బ్రతికినన్ని రోజులు కరివేపాకు వేసుకొని కూరలొండుకోవాలని ఒక్కటే గోల్. ఆ గోల్ తో ఈ మధ్య మళ్ళీ కూరగాయలకు వెళ్ళినప్పటినుంచి కరివేపాకు మాత్రం తప్పక తెచ్చుకుంటున్నాను. ఇలా కాలంసాగిపోతుండగా మళ్ళీ కరివేపాకు దత్తు తెచ్చుకోని పెంచుకోవాలని కోరిక కలిగింది.

పోయిన సారి గుణపాఠంతో ఈ సారి అసలు న్యూ జెర్శీ లో ఏమేమి మొక్కలు పెరుగుతాయోనని రీసెర్చ్ చేస్తే..అబ్బే ఇవన్నీ జోన్ ౭ ఆపైన పంటలని తేల్చేశారు. అమెరికా లో మనసౌలభ్యంకోసం వాతావరణ పరిస్థితులను బట్టి  మొక్కలు నాటడానికి ఏకాలం అనుకూలం, ఏ ఏ పంటలు పండించుకోవచ్చు మొదలైన విషయాలు నాలాంటి వారికి కూడా అర్థం కావడానికి  దేశాన్ని కొన్ని భాగాలుగా విభజించారు. న్యూ జెర్శీ లో మేముండే ప్రాంతం జోన్ 6b క్రిందకు వస్తుంది. ఈ జోన్ 6b లో కరివేపాకు పెరగదు.పెంచాలంటే ICU లో పెట్టి చూసుకోవాల్సిందే. సరే ఏమైతే అదవుతుందని మళ్ళీ ఒక కరివేపాకు మొగ్గని కొన్నాను. ఎండాకాలం దరిదాపు ఐపోవచ్చింది కాబట్టి ఈ సారి కొద్దిగా పెద్ద మొక్కనే కొన్నాను.వేరు నుంచి పైనుండే ఆకు దాకా రెండడుగులంట. అదొచ్చాక చూడాలి ఎంత పొడవు ఎంతా లావుందో! ఈ సారి డబ్బులు పెట్టి కొన్నాము కదా చలికాలంలో నిజంగానే ICU లో పెట్టి చూసుకోవాలి. నిజమే కదా ఊరికే వచ్చిన దానికంటే మనం డబ్బులు పెట్టి కొన్న దానిమీద శ్రద్ధ ఉంటుంది కదా!! జీవిత సత్యమిదేకదా :)

గ్రిల్ పొయ్యి మీద వంటలకు తయారు. ఇక గ్రిల్లింగే గ్రిల్లింగ్

గ్రిల్ మీద బార్బెక్యు చికెన్, మొక్కజొన్న కండెలు, బర్గర్స్, బంగాళా దుంప వేపుళ్ళు, అరటికాయ డెసర్ట్ ఇలాంటి వంటలు చేసుకుందామని ఎండాకాలం వచ్చినప్పటి నుంచి అనుకుంటూనే వున్నాను.కానీ దాన్ని సుభ్రం చేసి గ్రిల్లింగ్ కి అనుకూలంగా తయారు చేద్దామని అనుకుంటూనే ఎండాకాలం కాస్తా ఐపోవచ్చింది.మధ్యలో భారతదేశ ప్రయాణంతో ఒకనెల హరీమన్నది. చప్పబడిన నోటికి తెలుగు వంటలరుచి చూసి వచ్చేటప్పటికి ఎలాగైనా ఈ సారి గ్రిల్ మీద వంటలొండాలని నిర్ణయం తీసుకొని ఈ రోజు ఇదిగో ఇలాగన్నమాట. ఇక రేపటినుంచి గ్రిల్లింగే గ్రిల్లింగ్ :)

వీరమాచినేని రామకృష్ణ డైట్ - మొదటి ఆరురోజుల పరిశీలన

నా ఆహారంలో పుట్టినప్పటి నుంచి పద్దెనిమిదేళ్ళు వచ్చేదాకా రాగులు,సొజ్జలు,జొన్నలతో చేసిన సంగటి,అన్నము ప్రధానంగా వుండేది. వాటితో కలిపి తోటలో పండిన కూరగాయలూ. పద్దెనిమిదవ యేట ఇంటర్మీడియట్ చదవడానికి దగ్గరలోని పట్టణానికి వెళ్ళినప్పటి నుంచి ఇప్పటివరకూ బియ్యపు అన్నము ప్రధాన ఆహారం. కొన్ని సంవత్సరాలుగా పొట్ట పెరిగి బాగానే కనిపించే స్థాయికి చేరింది. రెండేళ్ళ నాడు డాక్టరు దగ్గరకెళితే అన్నీ బాగున్నాయి కానీ సుగర్ లెవల్స్ కొంచెం ఎక్కువున్నాయని చెప్పాడు ( 111 ). చెప్పిన కొన్ని రోజులు కొంచెంజాగ్రత్తగా వున్నా మళ్ళీ మామూలే. ఈ సంవత్సరం మార్చిలో వెళితే సుగర్ లెవల్స్ 101 వున్నాయని చెప్పాడు. నేను ప్రత్యేకంగా యేమీ జాగ్రత్తలు తీసుకోలేదు కానీ ప్రతి మీల్ లో నెయ్యి తప్పకుండా వేసుకొని తినేవాడిని. దీనితో కొలస్ట్రాల్ లెవల్ కొంచెం పెరిగింది. 2017లో 194 వున్నది  2018 లో 208 కి వచ్చింది. బహుశా ఈ తేడా నెయ్యి తినడంతో వచ్చిందో లేక రిపోర్ట్ లలో తేడాలో తెలియదుకానీ నా డైట్ లో నిన్నటి వరకూ ఎలాంటి తేడా లేదు. బరువు వుండవలసిన దానికంటే పదిహేను పౌండ్లు ఎక్కువున్నాను.

ఈ మధ్య యూ ట్యూబ్ ఛానల్స్ లో రకరకాల వీడియో లు చూడటం అంతకు ముందే వీరమాచినేని డైట్ అని ఫేస్ బుక్ లలో చూడటం వల్ల ఇదొక రకమైన డైట్ ప్లాన్ అని సూచాయగా తెలుసు కానీ ఆయన వీడియోలు నేనెప్పుడూ వినలేదు. ఓ నాలుగు రోజుల ముందు ఈయన అసలేమి చెప్తున్నాడో విందామని ఒక పూర్తి నిడివి వీడియో విన్నాను.ఇదేదో బాగుందనిపించి చేద్దామనిపించింది. చేసే ముందు ఎందుకు చేస్తున్నానో కొన్ని గోల్స్ సెట్ చేసుకోవాలి కదా. ఇది చేయడానికి ప్రధాన కారణాలు రెండు.

౧) బరువు పదిహేను పౌండ్లు తగ్గడం ద్వారా పొట్ట యేమైనా తగ్గుతుందేమో చూడటం.
౨) సుగర్ లెవల్స్ ను 80-90 మధ్యకు తీసుకురావడం
౩) కొలొస్ట్రాల్ లెవల్ ఎంత పెరుగుతుందో చూడటం.

సరే పైమూడు మనసులో వుంచుకొని ఈ డైట్ చేయడానికి పూనుకొని కాస్ట్కో కు వెళ్ళి ఈ క్రిందివి కొనుక్కొని వచ్చి నిన్నటి నుంచి చేయ్డం మొదలు పెట్టాను.

Before starting this diet I completely scanned my physical test results that I have for this year and my Kidney and Liver function is normal. It is highly advisable to check your reports before starting this diet.

ఈ డైట్ చెయ్యటం వల్ల తప్పకుండా గ్లూకొజ్ లెవల్స్ తగ్గుతాయి.అలాగే డీ హైడ్రేషన్ కూడా జరుగుతుంది. వీటి రెంటిని కోల్పోవడం వల్ల మొదలుపెట్టిన తొలిరోజుల్లో చాలా ఎక్కువగా బరువు తగ్గుతాము.నేనైతే అంతా సవ్యంగా వుంటే ఒక రెండు వారాలు చేద్దామనుకొంటున్నాను.

వంటింటి స్కేల్ ( వైయింగ్ మిషెన్) మీద మొదటగా డెబ్బై గ్రాముల కొబ్బరి నూనె తూస్తే చిన్న టీ కప్ లో మూడొంతులు వచ్చింది. అది చూసి కళ్ళు తిరిగి పడిపోయాను. ఏంటి రోజూ ఇంత నూనె నా వొక్కడికీ వాడాలా అని? సరే నిండా మునిగాక చలెందుకులెమ్మని బ్లాక్ టీ లో రెండు స్పూన్ల కొబ్బరి నూనె కలుపుకొని అతికష్టం మీద తాగాను. ఇలా కాదని మిగిలిన నూనె మొత్తాన్ని చికెన్ లో వేసి ఫ్రై చేశాను. ప్రొద్దుట పూట అల్పాహారం వీకెండ్స్ తప్పితే సాధారణంగా తినే అలవాటు లేదు కాబట్టి మధ్యాహ్నం దాకా ఆకలి వెయ్యలేదు. మధ్యాహ్నం ఒక రెండువందల గ్రాముల చికెన్ ఫ్రై బౌల్ లో వేసుకొని తిన బోతే వెఘతు వేసింది. కొంత తిని మిగిలింది పక్కన పెట్టాను. నిమ్మకాయలు ఎలాగూ మూడు వాడమన్నారు కాబట్టి నీళ్ళలో అప్పుడప్పుడు కలుపుకొని త్రాగాను. దీని వల్ల వుపయోగమేమిటంటే కొబ్బరినూనె తినడం,త్రాగడం వల్ల వాంతి ఫీలింగ్ నుంచి బయటపడవచ్చు.

అన్నము దండిగా తింటున్న శరీరము ఊరుకోదు కదా మళ్ళీ మూడు గంటలకాకలేసింది. మిగిలిన చికెన్ ఫ్రై తినేశాను. సాయంకాలం ఏడు కాగానే మళ్ళీ ఆకలి. కొనుక్కొని వచ్చిన చికెన్ స్టాక్ లో బెల్ పెప్పర్,మష్రూమ్స్ వేసి సూప్ తాగాను. పది గంటలకు మళ్ళీ ఆకలి. రెండు ఆమ్లెట్స్ వేసుకొని తిన్నాను. మధ్య మధ్యలో వాల్ నట్స్, బాదం పప్పు తిన్నాను.

నాకు విటమిన్ డెఫిషియన్సీ   లేదు కాబట్టి విటమిన్ టేబ్లెట్ వాడలేదు. బహుశా ఈ డైట్ వల్ల రావచ్చేమో కాబట్టి ఈ శనివారం నుంచి మొదలు పెడతాను.

ఈ ప్రక్రియలో కల్లా అతి కష్టమైంది కొబ్బరినూనె సేవనం. ఈ డైట్ పాటించే వాళ్ళందరూ దాన్ని వేడినీళ్ళలో ఒక్కసారే వేసుకొని త్రాగడం చేస్తున్నారు కానీ నాకది కష్టంగా వుండటం వల్ల. ఒక ఇరవై నుంచి ముప్పై గ్రాములు బ్లాక్ టీ లో వేసుకొని త్రాగడం ద్వారా మిగిలింది కూరల్లో వాడటం ద్వారా చేద్దామని నిర్ణయించుకున్నాను.

Benefits of using coconut oil

ఈ డైట్ ని స్థూలంగా అధ్యయనం చేస్తే ఇది కీటో డైట్ కు దగ్గర పోలికలున్న డైట్. మనము కార్బోహైడ్రేట్స్ వాడకం తగ్గించి ప్రొటీన్, ఫాట్ వాడకం పెంచుతున్నాము. రోజూ చికెన్ నేను తినలేను కాబట్టి కూరగాయలేమేమి కీటో డైట్ లోకి వస్తాయో గూగుల్ చేశాను.

https://www.ruled.me/best-low-carb-vegetables-ketogenic-diet/

ఈ రోజు రెండవరోజు. మొదటి రోజు కొంచెం తలనొప్పి అనిపించింది. రెండవరోజు వాంతికొస్తున్న ఫీలింగ్ వల్ల నిమ్మకాయ నీళ్ళు త్రాగడంతో సర్దుకుంది.

మొదటి రోజు వున్న బరువుకన్నా ఈ రోజు సుమారు ఒక పౌండ్ తక్కువున్నాను.

మొదటి రోజు బరువు - 151.8
రెండవ రోజు బరువు -  151 ( varieing between 150 and 151)

ఇక ఏ కూరగాయలు వాడొచ్చు ఏవి వాడకూడదన్న దానికి ఒక ఛార్ట్. స్తూలంగా మరీ ఎక్కువ కార్బ్స్ వున్న కూరగాయలను వాడకూడదు.

రెండవ రోజు మధ్యాహ్న భోజనంగా కాలిఫ్లవర్, వంకాయ కలిపి చేసిన కూరా నాలుగొందల గ్రాములు తీసుకున్నాను. ఈ డైట్ మీరు పాటించాలకుంటున్నా, ఒకవేళ పాటించినా మీ అనుభవాలను వ్యాఖ్య ద్వారా పంచుకోంటారని ఆశిస్తున్నాను.